صومعه های متئورا

صومعه های متئورا

صومعه‌های متئورا در قلب یونان قرار گرفته است. با معنای لغوی معلق در هوا یا بالای بهشت، این مجموعه یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین مجموعه‌ صومعه‌های ارتودکس شرقی در یونان به‌شمار می‌رود.
متئورا شامل گروهی از صومعه‌ها است که بر روی مناره‌های صخره‌ای در شمال غربی تسالی ساخته شده‌اند. رخنمون‌های دیدنی این منطقه که صومعه‌ها بر روی آنقرار گرفته اند   به ارتفاع ۳۰۰ متر و از کنگلومرای فرسوده تشکیل شده و مملو از غارهایی است  متئورا در حال حاضر بزرگترین و مهم ترین گروه صومعه های یونان پس از صومعه های  کوه آتوس  است . در حالی که صومعه‌های متئورا برای اولین بار در اوایل قرن چهاردهم تأیید شده‌اند، تاریخ آن را می‌توان به قرن یازدهم، زمانی که راهبان برای اولین بار در آنجا ساکن شدند، ردیابی کرد. تعدادی از راهبان آتونی برای فرار از حملات دزدان دریایی ترکیه به متئورا نقل مکان کردند. 
قدیمی‌ترین کلیسای باقی‌مانده، کاتولیکون در صومعه صخره‌تراشی Hypapante است که بر اساس کتیبه‌ای متأخر در سال ۱۳۶۶/۷ ساخته شده است. برنامه تزئینی آن که به خوبی حفظ شده است شامل اسقف های محلی مقدس مانند آشیلئوس از لاریسا و اویکومنیوس از تریکالا است. مهم‌ترین صومعه متئورا، متئورون بزرگ بود که به تغییر شکل اختصاص یافت و توسط آتاناسیوس متئورا در اواخر قرن چهاردهم تأسیس شد. دومین بنیانگذار متئورون، جان-یواساف اوروگ، پسر سیمئون اوروگ، “امپراتور” صرب ها و یونانیان در تسالی بود. کلیسای مربع شکلی که او در سال(۱۳۸۸)تأسیس کرد، اکنون به عنوان نماد کاتولیکون قرن ششم عمل می کند. صومعه های سنت استفان و سنت نیکلاس آناپوساس نیز در اواخر قرن چهاردهم، ایا تریاس در سال ۱۴۷۶ تأسیس شدند. کلیسای سنت نیکلاس آناپوساس، ساخته شده در سال ۱۵۲۷، دارای نقاشی های دیواری توسط تئوفانوس Theophanes از کرت است. 

پوشش گیاهی منطقه اطراف با جنگل های کاج و راش مشخص می شود. مناطق رودخانه ای پناهگاهی برای گرگ های خاکستری و سمورهای خاکستری، در میان پستانداران دیگر است، و صخره های مرتفع زیستگاه معروفی برای کرکس مصری در خطر انقراض و بز عسل، و همچنین چندین گونه از عقاب و شاهین است. در سال (۱۹۸۸) صومعه ها و چشم انداز  خاطره انگیز آنها به یونسکو اضافه شد . 

متئورا  مجموعه ای نفیس است که از ستون های سنگی تیره بزرگی تشکیل شده است که در خارج از تریکالا، در نزدیکی کوه های پیندوس بالا آمده اند. صومعه هایی که بر بالای این صخره ها قرار گرفته اند، پس از کوه آتوس در هالکیدیکی، دومین جامعه رهبانی مهم یونان را تشکیل می دهند. از سی صومعه ای که در طول قرن ها تأسیس شده اند، تنها شش صومعه امروزی فعال هستند.
تاریخچه متئورا به هزاره های زیادی برمی گردد. نظریه های ایجاد این پدیده طبیعی با حرکت های زمین شناسی مرتبط است که چندین دوره زمین شناسی رخ داده است. دانشمندان بر این باورند که این ستون ها حدود ۶۰ میلیون سال پیش در دوره سوم شکل گرفته اند. در آن زمان، این منطقه توسط دریا پوشانده شده بود اما یک سری حرکات زمین باعث عقب نشینی بستر دریا شد. کوه های باقی مانده به طور مداوم توسط بادهای شدید و امواج، که در ترکیب با شرایط آب و هوایی شدید، شکل آنها را تحت تاثیر قرار می دادند. به همین دلیل است که ستون ها از ماسه سنگ و کنگلومرا تشکیل شده اند.
در دوران بیزانس، راهبان الهام گرفتند که صومعه هایی بر بالای این صخره ها بسازند تا به خدا نزدیکتر شوند. پایه گذاری صومعه های متئورا در حدود قرن یازدهم آغاز شد. در قرن دوازدهم، اولین دولت زاهدانه به طور رسمی تشکیل شد و کلیسایی را به مادر خدا به عنوان مرکز عبادت خود تأسیس کرد. فعالیت‌های این کلیسا فقط مربوط به پرستش خدا نبود، بلکه زاهدان از این مناسبت‌ها برای گفتگو در مورد مشکلات خود و تبادل نظر در مورد زندگی زاهدانه خود در آنجا استفاده می‌کردند.
در قرن چهاردهم، آتاناسیوس  صومعه مقدس عیسی  را تأسیس کرد و نام این صخره عظیم را متئورا گذاشت که به معنی آویزان از ناکجاآباد است. این صومعه همچنین به عنوان صومعه مقدس شهاب سنگ بزرگ شناخته می شود که بزرگترین صومعه در بین تمام صومعه ها است. برای قرن‌های متمادی، راهبان از داربست‌ها برای بالا رفتن از صخره‌ها و تهیه آذوقه استفاده می‌کردند. با گذشت سالها این روش با استفاده از شبکه های قلاب دار و نردبان طنابی دنبال شد. گاهی از سبدی استفاده می شد که راهبان آن را بالا می کشیدند. نردبان های چوبی به طول ۴۰ متر نیز یکی از وسایل ضروری برای دسترسی به صومعه ها بود.
بین قرن پانزدهم و هفدهم، متئورا با ورود بسیاری از راهبان از دیگر صومعه ها یا افرادی که می خواستند در این محیط الهی زندگی زاهدانه ای داشته باشند، در اوج خود بود. با این حال، رونق متئورا در آن زمان پس از قرن هفدهم عمدتاً به دلیل حملات دزدان و فاتحان شروع به محو شدن کرد. اینها باعث شد که بسیاری از صومعه ها متروک یا ویران شوند. امروزه تنها ۶ صومعه با تعداد انگشت شماری راهب فعالیت می کنند.

به این ترتیب پله‌هایی در صخره تراشیده و برای دسترسی بهتر یک پل نیز قرار داده شد. دسترسی به این صومعه‌ها مشخصا کار سختی بوده است و نیازمند نردبام‌های بزرگی بوده که به یکدیگر به وسیله تسمه وصل شده یا تورهای بزرگی که هم برای بالا کشیدن کالا هم برای بالاکشیدن انسان استفاده می شده.